Soms word je als logopedist wel eens verrast door bijzonder gedrag van een cliënt. Zo werd ik verrast door David, een jongeman van 18 jaar. Hij heeft een ernstige verstandelijke beperking en verder is er nog van alles aan de hand, maar naar mijn idee wordt hij het meest beperkt in zijn bestaan door de onrust in zijn eigen lichaam. David kan als een ware tornado door het huis rennen en vliegen, zo snel kun je niet eens met je ogen knipperen. Maar dat David last van zijn onrust heeft blijkt wel als je naar de beschadigingen op zijn lichaam kijkt…automutilatie.

David is van Indische afkomst, maar opgevoed met de Nederlandse taal. Hij oogt eigenlijk als een heel gewone jongen. Omdat David heel moeilijk te begeleiden is, komt hij tijdelijk bij ons in de instelling wonen. Een heel regiment aan begeleiders en deskundigen zal proberen het leven voor David wat te vergemakkelijken. Zo word ik erbij gevraagd om de communicatie van David in kaart te brengen. En daarvoor hebben we een flink aantal ontmoetingen gepland, want David kan zijn aandacht er eigenlijk niet langer dan vijf minuten bij houden.

Ik kom aan op de plek waar David woont, parkeer mijn fiets en geniet nog even van het zonnetje. Heerlijk toch om zo met blote onderbenen en voeten gestoken in sandalen aan het werk te kunnen!

David herkent mij inmiddels en sjeest al naar de plek waar we altijd gaan zitten, een prikkelarme ruimte waarin alleen een tafel en drie stoelen staan. We gaan zoals altijd tegenover elkaar zitten, de derde stoel is voor de begeleider. Ik zet de spullen op tafel, we zijn bezig met het afnemen van een test, verdeeld in veel kleine stukken.

Ik vind David wat ‘vreemd’ vandaag, maar kan niet zo goed plaatsen wat er nou vreemd is. Hij heeft een wat zweverige blik in zijn ogen en heeft, in tegenstelling tot anders, zijn stoel ver van de tafel geschoven. Zijn blik is onder de tafel gericht en dan weer op mij. En nog steeds heb ik het niet door! Dan gaat zijn hand naar zijn kruis en haalt hij zijn geslachtsdeel uit zijn broek, om daar eens flink mee te spelen! Ik krijg een knalrood hoofd. Ben heel wat gewend, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt en ik schiet in de lach. De begeleider brengt uiteindelijk helderheid in de zaak. David blijkt grote affiniteit te hebben met blote voeten! Dat windt hem seksueel gezien bijzonder op. Tja, ook communicatie denk ik dan!

De volgende keer toch maar weer sokken en dichte schoenen aan. Je maakt wat mee als logopedist!